Nadszedł czas na ponowne odwiedzenie Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha. A wszystko za sprawą Utamaro i jego drzeworytów. Bardzo lubię tam wracać, bo zwykle nie mam zbyt wielu możliwości do bezpośredniego kontaktu z kulturą azjatycką.
Niesamowicie przypadła mi do gustu aranżacja wystawy. Z jednej strony bardzo ciemne akcenty kolorystyczne, jeszcze bardziej podkreślające panujący na sali półmrok, kontrastujące się z jasnymi planszami drzeworytów. Z drugiej strony elementy różu, którego jestem wielką fanką, przez co usłyszałam ostatnio krytyczne słowa z ust kuzynki, uczennicy podstawówki. Potem dowiedziałam się jeszcze, że nie można lubić jakiegoś koloru i mieć w nim co najwyżej cztery ubrania, to przeczy wszelkiej logice :). Co do samej wystawy, Utamaro nie muszę tu chyba zbytnio reklamować. Biorąc pod uwagę, że jest to pierwsza taka możliwość zobaczenia jego prac, gorąco polecam wybranie się na nią, połażenie w półmroku i popodziwianie frywolnych kobiet nalewających nitki, lub parzących kokony jedwabników, myszy siedzących zarówno pod jak i nad miotłą, zgorszenie się nieprzyzwoitościami obrazów wiosennych, których opis najtrudniej jest przeczytać na wściekle różowym tle.
Druga wystawa prezentuje fotografie Małgorzaty Olejniczak, na których zobaczyć można gejsze podczas święta Baikasai. Tym razem aranżacja okazała się zupełnie niebanalna. Fotografie nie wisiały bowiem na ścianie, lecz były wyświetlane na kilku powieszonych równolegle do siebie tkaninach. Dzięki temu jeszcze bardziej dało się odczuć jakąś niezwykłą lekkość i ulotność. Po raz kolejny dotarło do mnie, że te dziewczyny, pomimo iż mamy XXI w., dalej żyją według zasad ustalonych w przeszłości. Nadal przechodzą ciężką szkołę by stać się tajemniczą i podziwianą gejszą, malują twarz i noszą misternie przygotowane fryzury... Przypomina mi się jeden z odcinków Kobiety na krańcu świata, który opowiada właśnie o współczesnych gejszach i ich codzienności.
08.05.2013.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz